Pisanie prac magisterskich – jaki sens widzą w tym uczelnie?

Pisanie prac magisterskich przez studentów budzi kontrowersje. Konkretniej chodzi tu o nakaz ich pisania. Kończąc studia magisterskie, student ma obowiązek napisania pracy magisterskiej swojego autorstwa, a także jej obrony. Prace magisterskie są w dużej mierze pracami odtwórczymi i na to najczęściej narzekają studenci. Takich pracach nie ma miejsca dla własnej twórczości, na prawdziwe badaniach i doświadczenia, z których wyciągnie się całkowicie własne wnioski.

Tego typu prace magisterskie zmuszają studenta do przewertowania dziesiątek pozycji literatury i opisania tego, z czym się tam zapoznali, własnymi słowami. Brak w tym inwencji twórczej, kreatywnego myślenia, brak możliwości krytycznego potraktowania tematu, na podstawie choćby własnych doświadczeń. Innego zdania są promotorzy, którzy twierdzą, iż takie prace byłby niezgodne ze standardami uczelni.

Często boją się pilotować tematy, o których nikt wcześniej nie pisał. Polskie szkolnictwo z tym zakresie zdaje się być nadal skostniałe. Zamiast wspierać kreatywność i przedsiębiorczość, wspiera się powtarzalność, odtwórczość i brak własnego myślenia. A może właśnie o to chodzi? Może system nie chce, aby w społeczeństwie byli ludzie, którzy zadają zbyt wiele trudnych pytań. Bo są niewygodni. Ponieważ mają własne zdanie. Bo nie dadzą sobie narzucać zdania innych. Ani prace magisterskie, ani nawet studia magisterskie nie gwarantują przygotowania młodego człowieka do życia w dzisiejszych realiach.

Prace magisterskie – wady i ich zalety.

Pisanie prac magisterskich jest w polskim systemie edukacji koniecznością. Jest to przeciwieństwo systemu, który mamy w USA. W Stanach Zjednoczonych student pisze pracę magisterską, wówczas gdy uważa on, że przyda mu się to w karierze. Nie ma tam przymusu pisania prac magisterskich. Ten przykład ukazuje, że bez pisania prac magisterskich można się obejść. System amerykański jest to chyba bardzo dobre rozwiązanie.

“Edukacja jest droższa od złota”. Arabskie przysłowie

Generalnie polskiemu systemowi edukacji, bardzo przydałaby się większa wolność. Najlepszy prawdopodobnie system edukacji świata, jest obecnie w Szwajcarii. W tym kraju nie ma jednego, centralnie planowanego systemu edukacji. Każdy student wybiera sobie tam nauczyciela, który jest bardziej trenerem praktycznych zagadnień, aniżeli czystym teoretykiem.